Update

EDIT: Nadat ik dit artikel heb geschreven ben ik weer gaan zoeken met mama, en guess what: we hebben haar gevonden! Het was op de plek waar ik al gedacht had, de rij huizen waar ze ontsnapt was. Ze is waarschijnlijk gewoon in de eerste de beste tuin gedoken en heeft zich daar verscholen gehouden. We zijn echt al meer dan 10 keer door dat zelfde steegje gelopen, maar nu stonden we heel lang stil bij elke tuin: roepen, fluiten, rammelen met eten. Toen we uit de steeg kwamen zakte de moed alweer in m'n schoenen, ik was ergens in de bosjes aan het schijnen met de zaklamp toen mama opeens zei "Ze staat achter je". En inderdaad, daar zat onze lieveling. Ik barstte in tranen uit en toen hebben we haar razendsnel weer mee naar huis genomen. Ze is heel hongerig, maar ziet er voor de rest helemaal goed uit. Onze lieve, dappere, stoere poes is weer thuis. 

Hey allemaal. Vandaag even een persoonlijke update in plaats van een vrolijk artikel. Tot het laatste ben ik nu echt even niet in staat en ik zal vertellen waarom. Afgelopen donderdag 5 december ging ik met Lola naar de dierenarts. Ondanks het slechte weer gingen we gewoon op de fiets en alles verliep prima. Ze was hartstikke stoer en braaf tijdens de behandeling en snel mochten we weer naar huis. En dat is waar het mis ging. Het ging allemaal zo snel, maar op de terugweg toen ik nietsvermoedend tegen het slechte weer in fietste knalde opeens het deurtje van haar hokje eruit. Hij ging niet per ongeluk open, nee het luikje vloog de weg over. In een flits sprong Lola er uit en rende vliegensvlug weg. Op dat moment was ik echt in shock. Ik wist niet wat ik moest doen, ik zat nog op de fiets, het hokje lag over de weg, achter me reden auto's en m'n lieve vriendin was ontsnapt. Ik zette m'n fiets langs de weg en rende richting de kant waar ik Lola ongeveer naar toe zag gaan. Maar ze was in geen velden of wegen te bekennen. Ik was zo in paniek want het regende kei hard, windstoten van meer dan 100 km\u vlogen me om de oren en Lola was gewoon weg. Foetsie, op een plek die ze niet kent.

Sindsdien hebben we uren en uren gezocht, geroepen, met eten gerammeld, alle hulpinstanties ingeschakeld (de dierenambulance, het asiel, elke vermissingswebsite), flyers opgehangen en in elke brievenbus gegooid maar ze is, twee dagen later, nog steeds niet terecht. Een puntje van hoop is dat ze gechipt is, dus zodra iemand de dierenambulance belt of haar naar het asiel brengt weten ze dat ze van ons is en krijgen we direct een belletje. We hebben op dit moment alles gedaan wat binnen ons vermogen ligt, maar daarom voel ik me ontzettend machteloos. We kunnen nu alleen nog maar wachten en hopen dat iemand haar vindt of dat ze op miraculeuze wijze zelf thuis komt. Die kans is echter heel klein, omdat ze dus niet zelf van huis is weggelopen, maar ontsnapt is in een buurt waar ze nog nooit geweest is. 

We hebben heel veel informatie opgezocht op het web en proberen zoveel mogelijk tips en tricks op te volgen. Zo hebben we al ongewassen kleding buiten gehangen en talloze kilometers afgelegd in de buurt waar we haar kwijt raakte. Omdat stilzitten ook niet goed voelt blijven we maar zoeken, ook al voelt het nog zo doelloos. Hoogstwaarschijnlijk heeft ze zich heel goed verstopt, niet al te ver van de plek waar ze uit haar hok sprong. Ze was namelijk best wel angstig nadat we terug kwamen van de dierenarts en ze is waarschijnlijk erg bang en gestrest op dit moment. Daarom is de kans dat ze een hele grote afstand aflegt kleiner. We hebben gelezen dat katten overdag niet tevoorschijn zullen komen door alle drukte op straat, maar zich eerder tussen 9 uur 's avonds en 5 uur 's ochtends laten zien. Dus tussen die tijd zullen we haar opnieuw proberen te vinden. 

Ook al zegt iedereen dat ik er niks aan kon doen, dat het hokje al oud en versleten was, voel ik me onwijs schuldig. Ik zie steeds het moment weer voor me en bedenk duizend dingen die ik anders, beter, had kunnen doen. Ik mis Lola gewoon ontzettend en hoop met heel m'n hart dat ze gauw weer veilig thuis is. Tot die tijd kan ik ook geen rust vinden. 

Hopelijk begrijpen jullie dat ik dus niet zo vrolijk en opgewekt als normaal ben. Er zullen wel artikelen en video's blijven komen, maar ik vraag jullie toch rekening te houden met de situatie. We gaan in ieder geval door tot we haar weer terug hebben en hopen op een wonder. 

Heb jij misschien nog tips, ervaringen of verhalen die je kwijt wil? Alles is welkom want wellicht kunnen we er iets mee!

Love,

Diana